Օրորվող ընթացք

Հեղինակ` Էմմա Բաղդասարյան

Առավոտյան խիստ հակասական ապրումներով ու զգացողություններով քայլերս ուղղեցի դեպի կայարան: Կյանքումս առաջին անգամ էի գնացք նստելու, տարօրինակ է, բայց փաստ: Ինֆոգնացքի`նորարական այս ծրագրի մասին ինձ ասաց ընկերներիցս մեկը` Սեդան, քցեցինք-բռնեցինք, որ այ մարդ, լավ էլ խելացի մտքեր ունենք, ինչու կյանքի չկոչել: Ես, Սեդան, Գոռը լծվեցինք բարդ պատասխանատու եւ միեւնույն ժամանակ անչափ հաճելի գործին: Ծրագիրը հաղթահարեց առաջին փուլը, երկրորդ փուլում, երբ արդեն ներկայացնելու էինք գնացքում մնացած մասնակիցներին մեր ծրագիրը` որն ի դեպ գանձերի մասին էր, եւ ոչ ավել ոչ պակաս «Հայաստանի գանձեր»-ի մասին է խոսքը, որոշեցինք, որ մեր ազնվայրը՝ Գոռը ներկայացնի: Ներկայացնելուց հետո ժամանակ էր տրվում հարցերի համար, հարցերը մի փոքր խիստ անձնավորված սկսեցին հնչել, ու ես «ելա բեմ»: Դրեցի համեստությունս մի կողմ ու աջ-ձախ սկսեցի պատասխանել, հիմնավորել, ծրագրի մասին խոսել, խոսել, խոսել անվերջ: Սեդայի հանդարտ դեմքին նայելիս, հիշում էի վերջինիս խոսքերը «Էմմա ջան, պատասխանելուց առաջ մինչեւ 10 հաշվի»: Կարծես թե ամեն բան լավ էր ընթանում: Հասանք Արմավիր, տեղավորվեցինք սենյակներում, սկսեցինք մշակել` ավելի հղկել այն, ինչ արդեն ներկայացրել էինք: Բայց ես, բնավորությանս համաձայն, տեղում նստողը չեմ, սկսեցի գնալ բոլորի սենյակները, չկարծեք, թե լրտեսության, այլ, պարզապես, բոլորը մեր ընկերներն էին, բոլորի գաղափարներին էլ ուզում էի մի բառով անգամ օգնած լինեի:

Մի խոսքով ղեկավար մարմինները որոշեցին, գնացքում էլ հայտարարել հաղթող թիմերի անունները, մեր թիմը դրանց մեջ չէր ցավոք, չվհատվեցինք, մենք արդեն հաղթող էինք, մեր հաղթանակը նրանում էր, որ այնքան էինք ոգեւորված հաղթանակած ծրագրերի համար, որ մի 5 րոպե հետո հասկացանք, որ մենք դրանց մեջ չէինք: Օրը պայծառ էր, լուսավոր, բայց օրորվող փոխադրամիջոցն ինձ այնքան հարազատ դարձավ, որ չէի ուզում օրն ավարտվեր: Պարոն Պետրոսյանը մեզ խոստացավ, որ վերջում հնարավորություն կընձեռի մասնակիցներից երկուսին գնալ մեքենավարի խցիկ: Բոլորի տրամադրությունը այնքան բարձ էր, որ կարծես մոռացել էին այդ մասին, բայց, բնականաբար, ոչ Հայկը, նրա հետ էլ ես: Գաղտագողի ուզեցինք գնալ, մեկ էլ հոպ հայտնվեց Արսենը, որտեղ մենք, այնտեղ էլ նա: Զգացողությունները աննկարագրելի էին, ուզում էի թչկոտել, բայց բավարավեցի մի փոքր թռվռալով: Երբ զգում ես արագության ընթացքը, երբ սլանում ես ինչ-որ բանի, գուցե ապագային ընդառաջ, երբ կողքիդ սիրելի եւ հարազատ ընկերներ են: Տուն էի արդեն հասնում, բայց զգացի, որ մի բան թողեցի պլատֆորմին, օրվա հուշը: Ամեն անգամ կայարանամերձ տարածքով անցնելիս հիշում եմ սպիտակ շապիկներով ԻնՖՈՏԱՆԵՑԻՆԵՐԻՍ: