Մարդամիջյան կարծիքներ

Մարդամեջյան միջոցառումներն իրենց բնույթով ծարավ սրտին անուշ ջուր են:

Հանուն արդարության նշեմ, որ լավագույն գաղափարները ծնվում են ինչ-որ բանի կարիքից, որն իսկապես անհրաժեշտ է:
Մարդամեջի իրական ազդեցությունը հետո է զգացվելու: Ներկայացված եւ քննարկված 4 գաղափարների չնչին մաս են կազմում այն գաղափարների պաշարի հանրագումարում, որ հնչեցին մասնակիցների շուրթերից:
Հավաքվել էին խելքի դոնորներ՝ բարդ հարցերին ամենապարզ լուծումներ առաջարկելով:
Միջոցառման մեխը մերժված գաղափարներն ու կարծիքներն էին, որոնք հնչեցին ընթացքում, բայց չերեւացին ամփոփիչ ելույթի ժամանակ:
Շնորհակալություն «մերժված գաղափարների» համար, որոնք առանձին մի ողջ Barcamp-ի, @HackathonYAN-ի, PsyCamp-ի եւ հաջորդ մարդամեջերի թեմա են: Ես այս միջոցառման սեւ խաղացողն ու հիշողության գրանցման սեւ արկղն էի: 

Շիրակի բազե

Տպավորություններս սպասածից ավելի լավն էին, ծանոթացանք մի քանի լավ մարդկանց հետ, սովորեցինք, հաղթեց մեր գաղափարը :)

Հայկարամ Դրմեյան

Հատկապես տպավորիչ էր Գրքի միջազգային օրվան նվիրված ակցիան:

Արամ Բահարյան

Հրաշալի տպավորություններ, հիասքանչ նոր ընկերներ, մի խոսքով ամեն ինչ տպավորիչ էր:

                                  Հովհաննես Կիրակոսյան

Կոնկրետ ես շաաատ տպավորված եմ, հաջորդ անգամ ե՞րբ ենք Մարդամեջ ելնելու: 

Շնորհակալություն եմ հայտնում նախաձեռնող խմբին և մեծ հաջողություններ եմ 

մաղթում հաղթողներին:

 Լիլիթ Գյունաշյան

Ամենահետաքրքիր բանը, երբ գնում ես , քեզ թվացող, անհայտության, բայց պարզվում է, որ էնքան էլ վախենալու չի ու նմանատիպ միջոցառման (երևի էսպես ասեմ) մասնակցել ես...Կարելի է ասել երկու հաղթանակ մեկ օրում՝ չսպասված էր ամեն դեպքում...

Թիմերին կցանկանամ բարեհաջող աշխատանքային ընթացք.. 

Հ.Գ. ամենազիլը՝ թերթե արձանին էդքան երազեցի տեսնել՝ ինքն իր ոտքով եկավ մոտս... իսկ ֆլեշմոբը ինքնատիպ էր՝ Մարտիրոսյան + Պետրոսյան:

Սեդա Մարտիրոսյան

Ուրախ եմ, որ մասնակցել եմ «Մարդամեջ»ին ներկայացված ծրագրերի քննարկման և գնահատման հանձնաժողովի աշխատանքին: Անկողմնակալ, անմիջական քննարկումէր, առանց որևէ նախատրամադրվածության և պարտադրանքի. ինձ դուր եկավ: 

Շնորհակալություն ծրագրի կազմակերպիչներին և հաջողություն հաղթողներին:

Սոնյա Սարգսյան

«ՆԱՐՆՋԱԳՈՒՅՆ ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ»

Հեղինակ՝ Լուսինե Զաքեյան

Օգոստոս ամիսն էր,  իմացա «Մարդամեջի» մասին, սկզբից չիդեի՝ ըդիկ ինչ կներկայացնե իրանից, բայց հետո օր բացատրին, նոր հասկցա, օր ըդիկ սոցիալական նորարարության մեկօրյա հավաք է,  ուրտեղ մարդիկ կներկայանան իրանց գաղափարներով, որոնցից կընտրվին երկու լավագույն գաղափարները:  2 օր է ինչ էլեկտրոնային հասցես չէի մտե,  մտա տեսնիմ ինչ. իմ  շատ սիրելի Լուիզան ղրգել էր «Մարդամեջի» հայտը: Նստա, սկսի լրացնել, կեսից հետ զգացի, օր որոշ կետերի հմտություններս չի բավականացնե, կիսատ թողեցի, զանգի Լուիզին, սեց, օր գամ Ինֆոտուն, կլրացնենք միասին:

Հաջորդ օրը  ելա, գնացի Ինֆոտուն, հայտը լրացրեցի, պարզվավ, օր հեչ էլ պետք չէր էդ հմտություններին տիրապետելը:

Վերջապես էկավ էտ սպասված օրը. «Մարդամեջ», «նարնջագույն հեղափոխություն», խանդավառ  երիտասարդներ, մտքերի ու գաղափարների տարափ, համով ուտելիքներ, մի խոսքով՝ գժական մթնոլորտ:

Աստված տա, հաջորդ տարի նույնպես  «Մարդամեջ» լինի, օր արդեն հանդես գամ իմ սեփական գաղափարով:

Չնայած կփորձեմ մինչև մյուս տարի ինչ-որ մի բան անել Լեննականիս համար, օր համ սիրտս հովնա, համ էլ մարդկանց համար լավ էղնի:

Մարդամեջյան մի օր

Հեղինակ՝ Քարմեն Դավթյան
2015թ. սեպտեմբերի 11-ին տեղի ունեցավ սոցիալական  նորարության հավաք: Ես ի սկզբանե որոշեցի դիմել սեփական գաղափարով, բայց քանի որ առաջին անգամ էի մասնակցելու, նախընտրեցի միանալ ինչ-որ հետաքրքիր գաղափարի:  Ներկայացված 4 գաղափարներից ինձ առավել հետաքրքրեց Էմմա Բաղդասարյանի գաղափարը:

Գաղափարի էությունն հետևյալն էր. ստեղծել մի ինֆոկայք, որտեղ հնարավոր կլինի տեղադրել Շիրակի մարզում տեղի ունենալիք բոլոր միջոցառումները: Գաղափարն ունեցավ շատ համակիրներ, սակայն վերջիններիս թիվն էլ էր սահմանափակ: Գաղափարի հեղինակին միացան 7 հոգի, որոնք էլ իրենց պատկերացումներով ու գաղափարներով կիսվեցին՝ կապված կայքի ստեղծման հետ:

 Ինձ հատկապես դուր եկավ ճաշի ընդմիջումը, որտեղ հավաքվեցին հավաքի բոլոր մասնակիցներն ու մտերմիկ զրույց վարեցին:

Գաղափարի մշակմանը նախատեսված ժամանակի սպառվելուց հետո տեղի ունեցավ Գրքի միջազգային օրվան նվիրված ակցիա, որն իր շուրջ հավաքեց հավաքի բոլոր մասնակիցներին:

Ճամբարի վերջում ժյուրիի անաչառ ընտրությամբ ընտրվեցին 2 գաղափարներ, իսկ մեր գաղափարը մնաց սպասման փուլում…

Չհաղթեց մեր թիմը, սակայն հաղթեցինք ՄԵՆՔ

Հեղինակ՝ Էմմա Բաղդասարյան

Վերջին շրջանում գերզբաղվածությունս շատ բաներից է ինձ զրկել, բայց Մարդամեջից ինքնազրկվել չէի կարող։ Օգոստոսի վերջին Թեղուտում ճամբարի էի, եւ չգիտես ինչու մոտս տպավորվել էր, որ «Մարդամեջին» գրանցվելու վերջնաժամկետը օգոստոսի 30-ին է, իսկ ես վերադառնալու էի 31-ին ….
Մի գաղտնիք բացեմ, ես ինչպես արդեն նշել էի ինքնազրկվել «Մարդամեջից» չէի կարող, այդ իսկ պատճառով խնդրել էի Սեդային հայտս լրացնել, ազնվորեն չգիտեմ՝ անգամ ինչ է գրել :) :) :)
Սեպտեմբերի 4-ն էր, ընկեներիցս մեկը՝ Ավետիսյան Գայանեն, ասաց, 

- Գնամ տուն, «Մարդամեջին» գրանցվեմ, վաղը վերջին օրն է. Դե հիմա պատկերացրեք՝ ինչպես կփայլեին աչքերս : Չեմ էլ հիշում ինչպես եմ ձեւակերպել մտքերս, միայն թե հասցնեմ, միայն թե ասեմ՝ ինչ եմ ուզում: Անցավ մի քանի օր, պարոն Պետրոսյանի զանգից աշխատավայրումս տարօրինակ երջանկության ճիչեր էին լսվում, 

- Էմմա ջան, քո գաղափարը նախնական 4 ընտրվածների մեջ է:

Իսկ Էմման խոսափողից այն կողմ միայն՝ «ուխխխխխ, շնորհակալ եմ» էր ասում:
Էկավ «Մարդամեջի» օրը, երբ կանչեցին խոսելու հարթակ, որ ներկայացնեմ գաղափարս ու թիմակիցներ հավաքեմ, շփոթված էի, իմ առջեւ նստած էին մեր քաղաքի ամենախելառ, ամենահամարձակ, ամենաինքնատիպ, ամենաամենաամենա երիտասարդները։
Ինչեւէ, գաղափարակիցներ շատ շուտ գտա, մտքինս մեկ է անելու եմ, թեկուզ փող չտաք :)

Սկսեցինք մշակել, խոսել, քննարկել, սլայդներ սարքել, մեկ-մեկ իրար չհասկանալ, մեկ-մեկ իրար չափից շատ հասկանալ։ Մի նկատառում, իմ թիմը լավագույնն էր, որովհետեւ 2 ժամվա ընթացքում բոլորը միմյանց մասին հոգ էին տանում. դու սա արա, ես սա կանեմ, դու գրի, ես քեզ թեյ կբերեմ, հոգատար ու բարի էին։ Իսկ հենց այն պահերին, որ շտապում էի ու պիտի աշխատանքի հասնեի, գալիս էր Տերտերյան Կարենը, ով ինձ համար լուրջ դեմք է, ասեմ իմանաք, իրեն հատուկ հանդարտությամբ ասում էր՝ միտքդ շատ լավն է, էլ դրանից հետո էլ ինչ աշխատանք։
Իմ գաղափարը 2 դրամաշնորհային գաղափարներից մեկը չդարձավ, սակայն մեր մյուս գաղափարները կյանքի կոչվեցին, ինչու եմ այդպես ասում, որովհետեւ, երբ կանգնել էի առավոտյան 11-ին խոսելու հարթակին ու նայում էի այդ ոսկի երտասարդներին, բերնեբերան հպարտությամբ էի լցվում, որ մերն են…

ՄԱՐԴԱՄԵՋՅԱՆ ՄԵԿ ՕՐ

Հեղինակ՝ Հերմինե Հովհաննիսյան

11.09.2015թ. Գյումրիում տեղի ունեցավ «Մարդամեջ» սոցիալական նորարարության ճամբարը, որին մասնակցում էին մոտ 50 երիտասարդներ, ովքեր ներկայացրեցին իրենց գաղափարները: Գաղափարները ներկայացնելուց հետո խմբերի բաժանվեցին և սկսեցին իրենց գաղափարները մշակել  և դարձնել ծրագրեր:  «Մարդամեջը» տևեց 9 ժամ, բայց այնքան հետաքրքիր էր, որ չնկատվեց՝ ինչպես անցավ ժամանակը: Ես միացել էի Էմմա Բաղդասարյանի գաղափարին, որն իրենից ներկայացնում էր կայքի ստեղծում, որը հնարավորություն կտար տեղեկանալ քաղաքում այդ օրը տեղի ունեցող իրադարձությունների մասին: Մենք խմբով աշխատեցինք մոտ 4 ժամ:  Այդ ընթացքում պատրաստեցինք պրեզենտացիա՝ ներկայացնելու մեր ծրագիրը: Ծրագրերը ներկայացնելուց հետո ժյուրին գնաց ընտրություն կատարելու ծրագրերի միջև: Այդ ընթացքում մենք անհամբեր սպասում էինք արդյունքներին և վստահ էինք, որ մեր ծրագիրն են ընտրելու: Եվ եկավ արդյունքներն հայտնելու ժամանակը, ցավոք, մեր ծրագիրը չէին ընտրել, սակայն ասեցին, որ սպասենք, հնարավոր է հետագայում հնարավորություն ընձեռվի մեր ծրագիրն իրականացնելու: 

ՄԱՐԴԱՄԻՋՅԱՆ ՄԵԿ ՕՐ

Հեղինակ՝ Ա.Սիմոնյան

«Մարդամեջ» սոցիալական նորարարության հավաք: 

Մասնակցել  ցանկացողները պետք է նախօրոք լրացնեին իրենց հայտերը:

Հավաքը տեղի ունեցավ սեպտեմբերի 11-ին «Berlin Art hotel»-ում, առավոտյան ժամը 10-ից մինչև երեկոյան 7-ն ընկած ժամանակահատվածում հյուրանոցի տարածքում իսկական իրարանցում էր տիրում. 50 երիտասարդներ՝ ծիրանագույն վերնաշապիկներով ակտիվորեն քննարկում էի և զարգացնում եղած գաղափարները:

Օրվա սկզբում ելույթ ունեցան ծրագրի կազմակերպիչները, հետո ներկայացվեցին 4 գաղափարները, որոնց շուրջ համախմբվեցին մասնակիցները՝ բաժանվելով 4 տարբեր խմբերի: Հավաքի հիմնական և բուն նպատակն էր լուծել համայնքային որևէ խնդիր օնլայն կամ օֆլայն տարբերակով:

  Ըստ օրակարգի պետք է մինչև ընթրիք պատրաստ լինեին ծրագրերը, իսկ արդեն ընթրիքից հետո ներկայացվեին դրանք: Համեղ ընթրիքն ավարտվեց, և մասնակիցները սկսեցին ներկայացնել իրենց ծրագրերը: Ժյուրին առանձնացավ որոշում կայացնելու, իսկ այդ ընթացքում մենք փնտրում էինք Սոնայի «iPhone» հեռախոսը, որը, ինչպես վերջում պարզվեց, գտնվում էր ժյուրիի սենյակում:

Վերջապես ժյուրիի անդամներն ավարտեցին քննարկումը: Երկար ձգձգումներից հետո ժյուրիի նախագահի կողմից հայտարարվեց հաղթող 2 ծրագրերի անվանումները, որոնցից մեկը մերն էր:
Մեր թիմի բոլոր անդամները, ինչպես նաև ես, անչափ ուրախացանք, քանի որ մեր ծրագիրը կրում է բարեգործական բնույթ, և համոզված ենք, որ այն ծառայելու է իր նպատակին, սակայն չեմ ցանկանա շատ մանրամասնել:

Մանրամասների համար կարող եք այցելել http//www.bj.am կայք:

ԻՆՉ ԿՈՐՑՐԵՑԻ ԵՍ՝ ՉՄԱՍՆԱԿՑԵԼՈՎ «ՄԱՐԴԱՄԵՋ»-ԻՆ

Հեղինակ՝ Լ.Այվազյան

Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ ես մոռացա լրացնել «Մարդամեջ-Գյումրի 2015» Սոցիալական նորարարության ճամբարի մասնակցության հայտը: Երբ տեղեկացա առաջին հանդիպման մասին փորձեցի մի կերպ ներս «խցկվել» ծանոթ-բարեկամ կապի միջոցով, սակայն դա էլ չստացվեց: Հենց այդ պահին ես հասկացա, որ կորցրեցի նորանոր ընկերներ ձեռքբերելու և մարդկանց օգնելու ևս մեկ հնարավորություն:

Հանդիպումը տևել էր մոտ 8 ժամ: Մասնակիցները հիանալի ժամանակ էին անցկացրել,ծանոթացել նոր մարդկանց հետ, ներկայացրել սեփական ծրագրերը և տեղեկացել այլ ծրագրերի մասին, իրականացրել հետաքրքիր ակցիա: 

Այս ամենի մասին ես իմացա սոցցանցում տեղադրված մի շարք նկարներից և «Մարդամեջ»-ին մասնակցած իմ ընկերներից:

Եվ վերջապես չմասնակցելով «Մարդամեջ»-ի առաջին հանդիպմանը՝ ես կրկին չկարողացա անձամբ ծանոթանալ մեր քաղաքի նոր բնակիչ՝ «Թերթե մարդու» հետ:

Կորցնելով այս ամենը՝ ներքուստ խոստացել եմ ինձ մասնակցել նմանատիպ միջոցառումներին և նախաձեռնություններին, որպեսզի էլ ավելի կորուստեր չունենամ:

Եվ իմ սեփական համեստ փորձից ելնելով՝ խոսքս կցանկանամ ուղղել այժմյան երիտասարդությանը՝ մեջբերելով մեկ տող հայտնի երգից՝ «Танцуй, пока молодой…»

Life in Gyumri

By: Amy Gavroian

Fresno, CA, U.S.A.

I was so excited for the 2 hour drive from Yerevan to Gyumri because I was dead tired and was still trying to make that eleven hour time shift. I knocked out for a majority of that time until we had to slam on the breaks for some cows that were crossing, or maybe they were sheep, I don’t know. I was a zombie. But after that jolt, I couldn’t stop staring at Gyumri.  My eyes couldn’t keep up with the number of brick buildings that were passing by, nor could they comprehend the amount of rubble that was left, everywhere, from the earthquake. I felt like I was in a different world.  I don’t remember feeling any one emotion, I just couldn’t comprehend what I was looking at. Our Gyumri coordinator, Shogher, or maybe better known as the Gyumri Boss Lady, jumped in our car and told the taxi driver how to get to our host homes. We arrived at my host family’s apartment complex and for some reason, it immediately reminded me of the apartment I stayed at in Russia. I started to reminisce about that summer and all of the kid’s faces and all of the bread we ate. A quick second later, my host sister came out to greet us, and four of us took my McDouble sized luggage up four stories; I still owe them coffee for that. My host sister welcomed me so warmly with her presence, with some food, and with a walking tour of her district. I felt at home there the minute, maybe the second, I walked in.

                Then, the life of an intern began. In Gyumri, I got to work with the Sakharov Human Right’s Center and the Youth Initiative Center-Mission East. Both places are amazing and both are super involved with their city and their people. Working at the Sakharov Center has left a huge impression on me. Seyran, the boss, took us to the village of Teghut to participate in a human right’s game. There were about thirty to forty youngsters there from all over Armenia, who were there to engage in human rights. I also got to see the various trainings that were held at the Sakharov office, and all the different ways they engage their community. Each training had a full table, and each chair had an eager individual. They all are working so hard to make way for an up and coming Gyumri future.

                I only got to spend three weeks in Gyumri, but three weeks was a preview of a much larger picture. The warmth of the people living there is still felt and I have this desire to move back there just to watch what happens. Anyone who is involved knows that they are making progress in rebuilding their city and in rebuilding hope. A lot of families are still affected by the earthquake, yes, but, the effect the people I met are making is even more profound. Gyumri is one of the most beautiful places and I am so excited about the present-day efforts that are being made, so that the world can understand how beautiful it is as well. Yes siroom em Gyumri. 

Թարգմանությունը շարունակության մեջ...